The Imprint of Words

Words…

They are energy.

They linger.

They shape.

The power of words is an energy that goes far beyond what we often imagine. They don’t simply pass through a moment — they leave an imprint. Whether spoken or unspoken, words carry the energy we give to a certain situation: the emotions behind them, the cultural lens they pass through, and even the pace of our thoughts.

They are shaped by the language we inherited, the culture we’ve adapted to, the edges of our comfort zone we’ve dared to stretch.

And in return, they begin to shape us — our beliefs, our stories, our understanding of reality.

“Chef commandant in het leger, moet jij later worden”

Het was een half grapje van mijn mama om te zeggen dat ik weer eens zeer autoritair en bazig bezig was in het toneeltje dat ik opvoerde voor mijn “ ingebeelde volgers”. Met een satirische toon wilde ze me eigenlijk leren dat er wat meer zachtheid in mijn leidersrol mocht zijn, wat meer vrouwelijkheid, wat meer empathie en begrip. Als kind al was het duidelijk dat ik mijn communicatiestijl en persoonlijkheid overwegend rood gekleurd waren en er best wat groen en geel bij mocht komen… al waren die communicatie en persoonlijkheidskleurtjes toen nog niet echt een ding.

Kind van de jaren 70, 80 en 90, uit een vorig millennium

Kind van de 70’s, opgegroeid in de jaren 80 en 90 waar leiderschap nog vooral een heel autoritair gebeuren was, als kind heb ik deze patronen meer dan eens nagebootst als ik aan het spelen was. Ik vond het fantastisch om kennis over te brengen en schooltje te spelen, waarop een liefhebbende mama dan vaak grapte: jij moet chef commandant in het leger worden en dan was ik meestal een beetje in gat gebeten… want ik werd geconfronteerd met een stukje van mezelf dat ik zelf op een heel andere manier zag. Ik vond er namelijk helemaal niks mis mee om als meisje mijn plaats heel duidelijk en prominent aanwezig te maken, te vechten voor waar ik in geloofde en die kennis die ik  belangrijk vond, niet mis te verstaan en onomwonden kenbaar te maken. Omdat ik dat op een autoritaire manier zag gebeuren in de wereld waar ik opgroeide, waar de leidersrollen dan ook vooral door mannen werden ingenomen, waren me maar weinig voorbeelden bekend waar de zachtheid in een leidersrol ook echt iets kon bereiken.  Dus vond ik er niks mis mee om me te spiegelen aan zij die wel wat te vertellen hadden en invloed konden hebben op wat de maatschappij dacht, ook al was dat op dat moment vooral via one way street communication.

Pad van transformatie

Als er al een constante is in mijn leven, is het wel dat er continue verandering is. Dan is het dat alles steeds in beweging is, en dat ik die beweging ook nodig heb. Mijn leven vertaalt zich dus in een pad van verandering, een pad dat steeds als een reis aanvoelt, steeds onderweg zijn.

Dat betekent steeds opnieuw leren, steeds opnieuw groeien en je comfort zone groter maken, steeds opnieuw kennismaken, steeds opnieuw ergens aankomen. Net zo goed betekent het steeds weer ergens klaar mee zijn, steeds opnieuw tot een gevoel van stagnatie komen, tot een gevoel van tegen je grenzen opbotsen en er willen uitbreken, steeds opnieuw afscheid nemen en steeds opnieuw ergens vertrekken.

Dit is een pad van sterven en weer geboren worden

Dat klinkt heel erg intens, en dat is het ook! Want vergis je niet, makkelijker worden doet het niet, anders worden wel. Je comfort zone groeit namelijk elke keer, omdat je de kennis en de handvaten die je hebt opgedaan telkens weer kan aanspreken als je aan een nieuw avontuur begint, aan een nieuwe reis van ontdekking begint, aan een nieuwe groeifase begint.

Nooit in de spotlight, altijd in de schaduw

Lang heb ik geloofd dat ik het altijd allemaal alleen moest doen, dat niemand mijn wereld en wat zich afspeelde begreep, en erger nog: heel lang heb ik geloofd dat het allemaal niet erg genoeg was om iemand mee lastig te vallen, heel lang heb ik geloofd dat ik een last was als ik over mijn gevoel zou vertellen, dat ik mensen zou vervelen, dat ik het niet waardig was omdat er altijd wel iets erger was, iemand het erger te verduren had, en ik dus maar eens wat dankbaarder moest zijn voor alles wat ik wel had …