De weg naar en de evolutie van mijn leidersrollen
“Chef commandant in het leger, moet jij later worden”
Het was een half grapje van mijn mama om te zeggen dat ik weer eens zeer autoritair en bazig bezig was in het toneeltje dat ik opvoerde voor mijn “ ingebeelde volgers”. Met een satirische toon wilde ze me eigenlijk leren dat er wat meer zachtheid in mijn leidersrol mocht zijn, wat meer vrouwelijkheid, wat meer empathie en begrip. Als kind al was het duidelijk dat ik mijn communicatiestijl en persoonlijkheid overwegend rood gekleurd waren en er best wat groen en geel bij mocht komen… al waren die communicatie en persoonlijkheidskleurtjes toen nog niet echt een ding.
Kind van de jaren 70, 80 en 90, uit een vorig millennium
Kind van de 70’s, opgegroeid in de jaren 80 en 90 waar leiderschap nog vooral een heel autoritair gebeuren was, als kind heb ik deze patronen meer dan eens nagebootst als ik aan het spelen was. Ik vond het fantastisch om kennis over te brengen en schooltje te spelen, waarop een liefhebbende mama dan vaak grapte: jij moet chef commandant in het leger worden en dan was ik meestal een beetje in gat gebeten… want ik werd geconfronteerd met een stukje van mezelf dat ik zelf op een heel andere manier zag. Ik vond er namelijk helemaal niks mis mee om als meisje mijn plaats heel duidelijk en prominent aanwezig te maken, te vechten voor waar ik in geloofde en die kennis die ik belangrijk vond, niet mis te verstaan en onomwonden kenbaar te maken. Omdat ik dat op een autoritaire manier zag gebeuren in de wereld waar ik opgroeide, waar de leidersrollen dan ook vooral door mannen werden ingenomen, waren me maar weinig voorbeelden bekend waar de zachtheid in een leidersrol ook echt iets kon bereiken. Dus vond ik er niks mis mee om me te spiegelen aan zij die wel wat te vertellen hadden en invloed konden hebben op wat de maatschappij dacht, ook al was dat op dat moment vooral via one way street communication.
Als spelend kind in de jaren 80, en een atypisch meisje ( de prachtige poppen die ik voornamelijk van mijn meter kreeg, bleven netjes in de verpakking ), kopieerde ik voornamelijk het gedrag van volwassen in mijn brede omgeving, en dan voor een heel groot deel de school… want daar brachten we immers nog het meeste van onze tijd door. Televisie was nog niet echt een invloed die voor mij als kind kon tellen in die tijd en internet was nog niet beschikbaar voor de brede bevolkingslaag, dus ook geen social media.
Ik vond er niet beter op dan mijn schildersezel mee naar buiten te zeulen bij mooi weer, en te doen alsof ik een lerares was die aan haar schoolbord stond, goed belezen van de momenten slecht weer ( en die hebben we in België genoeg ) dat we het binnen stil moesten houden, en met een fantasiewereld die ver buiten de grenzen van de aarde reiken kon… hoewel ik vaak alleen mijn spel opvoerde, nam ik toch daar op die momenten mijn leidersrol al erg serieus. Daar was het me nog duidelijk welke rol ik te brengen had, kennis overbrengen, anderen naar nieuwe inzichten en perspectieven brengen zodat ze hun eigen kennis, capaciteiten en kernwaarden mogen zien en gebruiken.
De geniepige shift naar zwijgen, volgen en terug naar een eigenwijs pad
Gaandeweg werd die leidersrol dan toch ingeperkt, als er van alle windrichtingen aan je getrokken werd om te kiezen voor een richting die paste bij een meisje, als de nadruk werd gelegd op studeren, zodat je een goed diploma kon halen om daar later veel geld me te verdienen. Gaandeweg verloor je de tijd om te spelen, en gaandeweg werd er vaker en vaker gezegd wat je vooral niet kon en dat je hier en daar dan maar wat extra je best moet doen… gaandeweg werden de scherpe kantjes ervan af geschaafd, ging je netjes in de pas lopen… of dat dachten ze ( de volwassenen die het voor het zeggen hadden ) dan toch. Ze beseften niet dat dat de nood aan vrijheid groter was dan het keurslijf dat ze me aangemeten hadden… dat de dag zou komen dat ik het zou afwerpen en eigen keuzes zou gaan maken…
Van studie naar carrière en terug en weer terug, het liep allemaal niet onmiddellijk volgens de traditioneel uitgelegde paden.
Als ik weer in retroperspectief kijk zie ik dat ik ook toen een leidersrol had… een voorbeeld dat later een inspiratie kon zijn voor anderen. Op het moment zelf had ik geen flauw idee van welke rol ik op me nam door mijn eigenzinnige pad te volgen, dat zo nu en dan even weer achteruit leek te gaan, maar in werkelijk een zijpad was waar slechts enkelen toegang toe hadden.
Mijn studies had ik zonder studiebeurs niet kunnen bekostigen, dus toen ik het na het eerste jaar niet geslaagd was, kreeg ik maar 1 optie, zorgen dat er geld in het laatje kwam om aan mijn eigen leven te beginnen.
Ik ging fulltime werken en zou sparen om mijn studies na een jaar weer te hervatten. Iedereen verklaarde me gek, en beweerde bij hoog en bij laag dat ik dat nooit zou doen, want als ik eens wist wat geld verdienen was, zou ik daar niet meer zonder willen…
Dat waren exact de woorden die mijn vuur aanwakkerden en me motiveerden om te bewijzen dat het wel mogelijk was. Ik zou laten zien dat de best of both worlds een optie was. 2 jaar deed ik erover om het beoogde bedrag bijelkaar te sparen voor het bekostigen van mijn studies, en ondertussen ben ik gaan feesten met vriendinnen, de meest spontane vakanties gedaan met een van mijn besties, living the good life…
Studies weer hervat en afgerond, nog wat aanvullende opleidingen, en alsmaar blijven werken in tussentijd. In mijn werk in de horeca was ik intussen behoorlijk gegroeid en had ik onofficieel een leidersrol op mij genomen. Ik was een voorbeeld in het aansturen van het team, gelijktijdig geliefd door het team, alleen zagen de toenmalige managers niet dat ik klaar was om die rol officieel op te nemen. Voor mij lag daar dan ook mijn grootste groei op dat moment, toch was het toen eerder mijn frustratie. Het niet gezien en gehoord voelen, zorgden ervoor dat ik dan toch naar een job ging zoeken die meer in lijn lag met mijn studies, en die vond ik ook. Een ommeweggetje dat me uiteindelijk terug op het pad van toerisme bracht.
Ook hier nam ik zonder het te beseffen een voorbeeldrol op mij… de rol waarbij ik ook hier weer liet zien dat alles mogelijk is als je in oplossingen denkt. Ik had mijn eigen woning, was alleenstaand, en wilde reizen, zo veel en zo ver mogelijk. Gemotiveerd door de woorden dat het tijd werd om eindelijk voor mezelf te kiezen, sprong ik… Vloog ik, naar het buitenland, naar vele mooie bestemmingen. Velen hebben hun bewondering geuit terwijl ze zelf voor een klassiek leventje kozen.
Van een monkey mind naar zelfbewustzijn
Terug op het punt waar ik voldoende gegroeid was een leidersrol op te nemen, werd ik opnieuw geconfronteerd met mijn schaduwkanten. Hoe ging ik mijn leidinggevenden ervan overtuigen dat ik hier klaar voor was? Dit keer had het leven me nog wat extra uitdagingen en pijn bezorgd, waardoor ik extra gemotiveerd was om die leidersrol te gaan opnemen. Klaar om mijn eigen schaduwen te onderzoeken, en te doorleven, waar ik nog mocht groeien, kwam ik uiteidelijk in een rol waar ik gezien en gehoord werd, de rol waar ik al zo lang naar verlangde. Nu zouden mensen zien dat ik een leider was, dat ik een belangrijke rol had in onze maatschappij en dat ik als vrouw wel degelijk iets kon zeggen en veranderen.
Ik begon mijn leiderschap vanuit de rol die ik als kind zo vaak gespeeld had, chef-commandant in het leger, nog vanuit de drang gezien en gehoord te worden.
Dit was mijn leiderschap vanuit de monkey mind, leiderschap dat meer draaide om status en aanzien, om bewijzen wie ik was, anderen die me zo lang niet gezien hadden, duidelijk laten dat ze toen helemaal verkeerd waren… Hier nam de prestatiemaatschappij het over, hier nam het autoritaire leiderschap dat ik uit de jaren 80 en 90 kende het over. De wil om mijn kracht als vrouw te laten zien op een zeer mannelijke, stoere en brute manier kreeg hier de bovenhand. Veel gezond verstand kwam hier even niet meer aan te pas, veel zachtheid en empathie al even helemaal niet, al dacht dat ik het allemaal wel wist, en alles wel ging veranderen.
Eerst moest ik even keihard met mijn gezicht tegen de muur lopen, en de hardste en grootste uitdagingen op mijn bord krijgen, alvorens ik echt leiderschap aan de dag kon brengen.
Gaande van een 3 weken durende missing person in mijn team, beschuldigigen van rascisme aan mijn persoon gericht, gewonden na incidenten, en nog veel meer … is mijn solo leiderschap serieus getest… De wil om naar mijn tekortkomingen te kijken was meer dan ooit nodig, de wil om te vertrouwen op de kennis en kunde van mijn team, maar ook de verbinding met de mensen in mijn team, was belangrijker dan ooit. Het was het enige dat me kon helpen om door de uitdaging te geraken zonder al te veel kleerscheuren.
Hier werd ik gedwongen om te groeien als mens. Hier werd me duidelijk gemaakt dat kracht ligt in kwetsbaarheid. Mijn kwetsbaarheid als mens en als leider laten zien, heeft ervoor gezorgd dat ik vertrouwen kreeg van mijn team en van mezelf. Dit was mijn startpunt om te groeien als leider, om steeds weer uitdagingen aan te gaan vanuit een bewust zijn, een zelf bewust zijn. Gaandeweg in mijn professionele rollen die vroegen om leiderschap op te nemen, heb meer geleerd over wie ik ben en welke impact dat heeft op de mensen rondom mij. De spiegel van de wereld was een echt iets, en toen ik dat begreep, gingen de scherpe kantjes er stilletjes aan vanaf. Ik ging luisteren, actief luisteren naar de mensen in mijn team, zoals ik dat ook altijd met mijn gasten had gedaan. Ik ging opzoek naar creatieve oplossingen, ik gaf verantwoordelijkheden aan mensen waar ik potentieel in zag, ik luisterde naar de voorstellen en oplossingen die zij aandroegen, … Er was een shift in mijn leiderschap van autoritair willen bewijzen wie ik was, hoe sterk ik in mijn schoenen stond naar een leiderschap waarbij ik zag wat de talenten en capaciteiten van anderen rondom mij waren, en hoe ik ze kon stimuleren om te groeien naar hun krachtigste zelf. Ik had ontdekt dat mensen zien en horen, verbinding bracht, en dat empathie de belangrijkste factor was in leiderschap.
De shift van gezien willen worden naar zien : ik heb enkel leiding over mijn eigen leven
Stukje voor stukje is de gelaagdheid van: jij moet chef-commandant in het leger worden duidelijk geworden, het is een compliment en een les tegelijk, als ik beide maar wil zien. I thrive in chaos, onder druk presteer vaak het beste en neem ik heel snel en kordaat beslissing vanuit een eagle perspective, ik beslis en neem verantwoordelijkheid en eigenaarschap over mijn beslissing. De belangrijkste les die ik echter heb mogen leren, is dat leiderschap niet over mij gaat, maar over het zorgen voor anderen, en daarvoor is het essentieel dat je anderen kan zien en horen met empathie voor wie ze zijn in hun meest kwetsbare moment, om ze daar te mogen laten zien hoe sterk, mooi en belangrijk zij zijn.
Vandaag ben ik chef-commandant van mijn eigen praktijk. De ambitie om een hoge leidinggevende rol in een bedrijf te hebben is niet meer prioriteit, de ambitie om zoveel mogelijk mensen op hun eigen tempo te mogen zien groeien in de uitdagingen die het leven op hun pad brengt, is veel belangrijker geworden. Mijn leidersrol bestaat erin anderen te laten zien hoe ze in hun eigen leven verantwoordelijkheid en leiderschap kunnen opnemen, hoe ze in hun professioneel leven als leiders meer kunnen betekenen voor hun team wanneer ze naar hun eigen schaduwen durven kijken met empathie en de wil om te groeien.
Vandaag zorg via Lomi Lomi voor ontspanning van het zenuwstelsel, en worden er veilige kaders van 100% vertrouwen gecreëerd om de schaduwkant toe te laten, creëer ik ruimte voor counseling, waarbij we samen opzoek gaan naar de antwoorden die je weer kracht en leiding geven, of het nu in je eigen leven is of in je professioneel leven, en om leiderschap vanuit je eigen groei nog krachtiger te laten integreren gaan we op reis, naar een nieuwe omgeving, weg van het massa toerisme, leiderschap in al haar facetten en lagen ontdekken.
Heel liefs en warmte en dankbaarheid,
Natalie,
Serenity
📸©️Serenity - Natalie Verstappen
©️Serenity - Natalie Verstappen
